A ls Brusselse bailaor of flamencodanser heeft Federico Ordoñez wel vaker af te rekenen met vooroordelen. "Ben je wel zigeuner? Maar je komt toch uit Andalusië? Neen, ik ben in Brussel geboren als kind van een Spaanse vader en een Italiaanse moeder," vertelt Federico Ordoñez over zijn eerste contact in Sjanghai, waar hij nu al vijf jaar lessen en workshops geeft. "De ontgoocheling druipt dan van hun gezichten, alsof het feit dat ik geen zigeuner uit Andalusië ben, de kwaliteit van mijn werk vermindert."

Ondanks de clichés timmert de bailaor internationaal aardig aan de weg. Toch wees niets erop dat hij in de flamenco zou belanden. "Mijn vader komt uit het noorden van Spanje, een heel andere cultuur. Het is het toeval dat me als kind bij flamenco bracht," vertelt Ordoñez. "De zus van een vriend danste sevillanas (folkloristische dans uit Andalusië, BT) en mijn vriend wou dat ook doen, maar durfde niet als enige jongen. Ons eerste spektakel was een revelatie: de voorbereiding, de choreografie, het spektakel. Ik wist meteen wat ik later wou worden!"

Belle Perez
Als zestienjarige ging Ordoñez studeren bij de Belgische flamencopionier Antonio Martinez: hij wou professional worden. "Het was een zware strijd, eerst tegen mijn ouders en dan tegen mijn vrienden, die vonden dat ik moest studeren en 'serieus' werk vinden. Ik heb moeten doorbijten en deed allerhande karweitjes om rond te komen."

Ironisch genoeg was het de Vlaamse popzangeres Belle Perez die in 2004 zijn carrière in een stroomversnelling bracht. "Perez had flamencodansers nodig en ik werd geselecteerd. We hebben voor het Eurovisie Songfestival intensief in Vlaanderen en Nederland getoerd, waardoor ik een aardige spaarpot had. Daarmee vertrok ik naar Sevilla, om bij de besten het vak te leren. Ik had geld om zes maanden te overleven, maar ben uiteindelijk drie jaar gebleven. Ik volgde zes uur dansles per dag en 's avonds gaf ik les."

Met die extra bagage keerde Ordoñez terug naar Brussel om zijn carrière professioneler aan te vangen, al blijft flamenco in Brussel een randverschijnsel. "Jaarlijks komen enkele grote artiesten naar Bozar. Het is uitstekend dat er een instituut is dat dure creaties kan betalen en waar je de nieuwste trends kunt volgen, want flamenco is een genre dat voortdurend evolueert. Ikzelf treed vaker op in Vlaanderen: daar is echt een publiek voor tablao, de traditionele flamencostijl die ik volg. In Brussel is het moeilijker."

Ordoñez wil trouw blijven aan de traditie, maar op zijn manier, met zijn bewegingen, zonder pretentie. "Mijn stijl is feestelijk noch vrolijk, ik ga voor diepere en trieste thema's. Ik wil het publiek ontroeren, mensen meenemen in een emotie. Geen groots opgezet spektakel. Ik heb het niet voor de huidige artistieke prestaties waar gebluft wordt met techniek en virtuositeit. Het wordt een circus, maar waar zit de boodschap?"

"De basis van flamenco is de communicatie tussen danser, zanger en gitarist. Het werkt niet met partituren, bij tablao is een minimum op voorhand afgesproken en de rest is improvisatie. De visuele communicatie is dus belangrijk. Als je daar als toeschouwer van wilt genieten, moet je dicht bij de artiesten zitten."

Ordoñez' mooiste herinnering is niet zijn concert in het Paleis voor Schone Kunsten, maar in een kapelletje waar het publiek in een cirkel om hem heen zat. "Ik danste op het niveau van de mensen, de gitarist en de zanger zaten in het publiek, waardoor de toeschouwers echt geïntegreerd werden in het spektakel. Dat was meer dan intimistisch!"

Het is dit soort intimiteit die we op Ordonez' optredens mogen verwachten. "We gaan terug naar de roots van de flamenco. Ik word begeleid met zang en gitaar, een formule die erg in trek is bij programmasamenstellers. Makkelijk te organiseren en wellicht ook een kwestie van budget, maar het werkt! Vroeger was ik als Belg steeds de tweede keuze; dankzij de crisis ben ik eerste keuze geworden. Dat is dan toch iets positiefs aan de crisis (lacht)."