Echte flamenco is aangeboren, dat leer je niet, zegt de volkswijsheid (en zegt ook Carmen Linares). Als dat waar is, dan is Esperanza Fernández de authentiek-ste flamenca ooit. Ze groeide op in de Sevillaanse zigeunerwijk Triana, waar ook haar vader, zanger Curro Fernández, geboren is. Moeder Pepa Vargas, die ook zingt, is van Lebrija en haar tante Concha Vargas is een bekende danseres. Esperanza was pas negen toen ze al zingend en dansend optrad met haar broers Paco en Joselito in hun flamencogroepje "La Pandilla Gitana". Ze was 16 toen ze Europa rondtoerde in Amargo, het schouwspel van choreograaf en flamencodanser Mario Maya. Ondertussen was ze overal in Spanje en de buurlanden te zien in de schoot van de Familia Fernández. En dat die gezinsleden populair waren in flamencominnend Andalusië bewees hun optreden in alle festivals, maar  het was Esperanza, toen 21, die in 1987 met haar zang heel Ojén (Málaga) in lichtelaaie zette: zij was het grootste succes van het hele festival dat nochtans namen bracht als Fosforito, Juan Villar, José Mercé, Tina Pavón en veel anderen.
Drie jaar nadien werd ze voorgoed beroemd door haar medewerking aan "A Oscuras", van Enrique Morente, in de Maestranza van Sevilla. Sindsdien is haar opgang niet meer te stoppen. Ze reist de wereld rond, verzamelt de prijzen ("Andalucía Joven", "Campoamor" , de "Giraldillo del cante" etc.), en is te horen in heel wat opnamen: een negental albums (o.a. met Dorantes, Camarón en Paco de Lucía) en twee cd’s onder eigen naam. Haar tweede cd, Recuerdos, werd bekroond met vier prijzen, waaronder de prijs voor de beste zang en die voor de beste flamenco-cd van het jaar. Tussen haar vele tournees door leidt ze ook nog in Sevilla, samen met haar man, danser Miguel Vargas, een "Centro de arte flamenco" dat een school is voor gitaar, dans én zang. 
Wat is het geheim van dat succes? Eerst en vooral haar zangkwaliteiten: ze heeft een soepele,  heldere stem die met de jaren voller en rijker aan schakeringen werd, een feilloze timing (compás) en bovenal een grondige kennis van de meest orthodoxe flamenco, in al zijn facetten. Voeg daaraan toe een grote podiumprésence en een verrassend danstalent dat ze in de bulerías graag demonstreert.
Ze staat ook open voor andere muzikale vormen. Haar groot zelfvertrouwen en kunstzinnigheid stelt haar in staat Spaanse volksliedjes (canciones) een flamencofeeling mee te geven, zoals de weergaloze Niña de los Peines het voor de oorlog deed. Daarbij vertolkte ze in de jaren ’90 klassieke melodieën van Manuel de Falla en treedt ze nu ook graag met jazzgroepen op.

André Fonteyne