Ze wordt wel omschreven als 'de toekomst van de cante flamenco', maar zelf leek de 21-jarige zangeres India Martinez nog op zoek naar de juiste vorm, toen ze twee jaar geleden haar opwachting maakte tijdens het Gipsy Festival in Tilburg, in folkloristische outfit met hoofddoek.
Hoesfoto's van haar cd tonen haar intussen als een zwoele verleidster, maar toen ze vrijdag het podium van de grote zaal van het
KIT Tropentheater betrad, oogde ze juist weer nogal koeltjes.
   
Dat uiterlijke verschijning in haar geval triviaal is, bewees ze meteen door eenvoudigweg haar mond open te doen. Ondanks Martinez' jeugdige leeftijd is haar stem al geheel 'op temperament'.
Licht hees als ze gematigde registers hanteert, scherp en snijdend als ze ze helemaal open trekt.
   
Je zou verwachten dat de zieleroerselen die de voedingsbodem vormen van de canto jonde of de 'diepe zang' meer levenservaring vereisen, maar Jennifer 'India' Martinez is het levende bewijs dat het niet altijd hoeft. Haar 'duende' is nog niet doorleefd als die van een
Enrique Morente, maar lang zal dat wel niet meer duren.

De geliktheid en productionele overdaad van haar debuutalbum
Azulejos de Lunares blijft live gelukkig achterwege. Ze wordt slechts bijgestaan door haar vaste muzikale partner Ricardo Rivera en door de percussionist Catumba. Rivera is als zoveel gitaristen van de nuevo flamenco een miniaturist. Met ragfijne motiefjes schetst hij als het ware de contouren van het grotere geheel, zonder voortdurend alles in te kleuren. Zijn spel geeft Martinez alle ruimte te schitteren.
   
Die lijkt hard op weg een van de grootste flamencozangeressen te worden. Als je bedenkt waar ze nu al is, kun je je nauwelijks voorstellen waartoe ze over een jaar of tien, twintig in staat zal zijn.
   
Bijzonder is de bijdrage van de danser Alvaro Paños. In eerste instantie denk je: het wordt niks met dat kleine dikkerdje, althans geen flamenco. Maar zodra hij de vloer betreedt, imponeert hij zelfs de meest verwende flamencoliefhebber met onwaarschijnlijk behendig voetenwerk. Halverwege de tweede set geeft hij een heuse drumsolo ten beste, met niets anders dan zolen en hakken.

Ton Maas
de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 21 mei 2006 (pagina 10)
Copyright tekst en foto's : Maas, Ton