Passie, pizzicato en paarden in een piano // 23 september 2013
Hermes Ensemble olv Ed Spanjaard, met soliste Carmen Fernandez
Festival van Vlaanderen Vlaams-Brabant – Novecento
Zoals we vaak ons sappig stuk vlees tot het laatste bewaren op ons bord, had Novecento ons het hoogtepunt bewaard tot op het einde van de avond. Het volledige ensemble betrad het podium, en cantaora Carmen Fernandez werd ten tonele geroepen. Manuel de Falla’s El Amor Brujo is een suite, zeg maar, uit twaalf delen, over een zigeunermeisje dat ’s nachts bezoekjes krijgt van de geest van haar jaloerse overleden ex-geliefde. Na veel mysterieuze rituelen slaagt ze erin hem af te schudden. Carmen Fernandez vertolkte deze rol zonder probleem. Haar bijzondere, traditioneel Spaanse manier van zingen heeft niet iedereen bekoord, maar zonder twijfel gefascineerd. Mijn buurman begon zonder gêne mee te neuriën, en ik dacht: “Dit zit goed!” De wanhoop drong vanaf haar eerste noot door, en ze kon zelf ook niet stilzitten in de instrumentale delen. Toen ze even later van haar stoel sprong en enkele flamencostapjes te berde bracht, klopte het plaatje helemaal.
Het Hermes Ensemble was een aangename verrassing. Ondanks de (slechts) vijftien leden, hadden ze bij momenten orkestallures. Of dat aan een indrukwekkend samenspel, een subtiele maar stevige leiding van Ed Spanjaard of uitstekende componisten lag, is me niet helemaal duidelijk. Een combinatie van de drie lijkt me goed mogelijk.
Een enthousiast applaus, enkele luide bravo’s en een bisnummer later bleek mijn buurman nog altijd te neuriën. Achteraf begon ik te denken dat het misschien een ademhalingsprobleem was… |
